„ Tradycja jest Twoją godnością, Twoją dumą, Twojem szlachectwem, synu chłopski.
Dbaj o zachowanie spuścizny Twych ojców; rodzimej sztuki, rodzimej kultury.
Dąż do tego, aby Twoja, oczyszczona z nalotów obcych, kultura ludowa poszła w górę, rozkwitnęła w kwiat wielkiej kultury narodowej, godnej zająć poczestne miejsce w dorobku wszechludzkim”.

                                                                              Władysław Orkan, 13 sierpnia 1922 roku

Sporządzona 17 października 2003 r. w Paryżu,  Konwencja UNESCO (ratyfikowana przez Polskę w 2011r.) w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego, ustanowiła, że „niematerialne dziedzictwo kulturowe” przejawia się miedzy innymi w umiejętnościach związanych z rzemiosłem tradycyjnym.

    We współczesnym świecie poszukujemy i identyfikujemy autentycznych artystów ludowych i ich żywą kulturę. Zglobalizowane treści ujednoliconych wzorców kulturowych, mogą powodować zanik lokalnych treści kultury, które są bardzo ważne w wychowaniu młodego  pokolenia.  Dlatego też musimy przekazywać młodzieży, która w przyszłości będzie decydowała o naszym świecie, tradycje naszych przodków. A w realizacji tego zadania kierujemy się  słowami Wielkiego Polaka, Świętego Jana Pawła II, „Pozostańcie wierni temu dziedzictwu! Uczyńcie je podstawą swojego wychowania! Uczyńcie je przedmiotem szlachetnej dumy! Przechowajcie to dziedzictwo! Pomnóżcie to dziedzictwo! Przekażcie je następnym pokoleniom!”

Rzeźby ludowe to obraz sacrum i profanum. Głoszą chwałę Boga, Matki Chrystusa i świętych, mówią o doli i niedoli twórców. Sztuka ta była i jest dla ludzi  sprawą ważną, związaną z ich życiem, wiarą, przyszłością, nadzieją.

Bardzo często w rzeźbach tych odzwierciedlone są fakty historyczne, doświadczenia osobiste artystów, trud gospodarzy, sprawy wsi.  Widzimy w nich uroczystości od rodzinnych poprzez regionalne aż do ogólnopolskich.

Katalogując  chronologicznie rzeźby artysty ludowego, odtwarzamy jego historię, radości, sukcesy ale również niepowodzenia i niejednokrotnie tragedie ludzkie.

Rzeźba ludowa Sądecczyzny to również obraz głębokiej religijności Mistrzów- Rzeźbiarzy. Bardzo często dostrzegamy w nich tematykę sakralną, spotykamy świętych, patronów regionu, m.in. Świętą Kingę – Panią Ziemi Sądeckiej,  Stanisława Papczyńskiego, czy też Jana Pawła II .